برای توصیف تکنولوژی Hyper Threading اینتل باید ابتدا گذشتۀ آنرا بررسی نمود. سیستم های کامپیوتری برای انجام وظایف خود به واحد پردازش یا CPU و پردازنده هایی نیاز دارند که پردازش مورد نیاز سیستم عامل و برنامه های کاربردی را انجام دهد. امروزه برای اینکه پردازنده های سیستم بتوانند فشار پردازشی برنامه های سنگین با حجم بالای گرافیکی را انجام دهند نیازمند قابلیت پردازشی بالایی هستند که این امر جز بوسیلۀ استفاده از تعداد زیادی پردازنده و همچنین قابلیت Hyper-Thread امکانپذیر نمی باشد. شرکت اینتل بعنوان یکی از بزرگترین سازندگان پردازنده در دنیا، اولین شرکتی بود که سالها قبل از تکنولوژی هایپر-تردینگ استفاده نمود. این تکنولوژی برای اولین بار در سال 2004 در سیستم های پنتیوم 4 مدل HT ارائه گردید. با توجه به اینکه در آن زمان برنامه ها نیازمند منابع پردازشی زیاد به دلیل کم حجم بودن پردازششان نبودند، این قابلیت چندان مورد توجه و استقبال کاربران قرار نگرفت ولی چند سال بعد با توجه به افزایش شگفت انگیز حجم برنامه های سیستمی و کاربردی، نیاز به این مورد بسیار احساس شد و اینتل تکنولوژی هایپر-ترد را در پردازنده های سری جدید خود به بازار عرضه نمود. فناوری Hyper Threading درواقع همان تکنولوژی SMT مخفف کلمات Simultaneous Multi-Threading است.

در یک دورۀ زمانی، شرکت ها به تولید سیستم هایی روی آوردند که دارای تعداد پردازنده های زیادی بود اما این قابلیت بخودی خود، باعث مصرف برق زیادی توسط سیستم گردید تا بتوانند پاسخگوی نیازهای سیستم در مقابل بار پردازشی سنگین برنامه ها باشند. در گام بعدی، شرکت های تولید کننده، دست به تولید پردازنده های چند هسته ای با تکنولوژی Hyper Threading زدند که این امر باعث شد پردازنده ها توان بالایی در زمینه تحمل پردازش های دوگانه و چندگانه داشته باشند. به زبان ساده تر Hyper Threading به پردازنده هایی با قابلیت انجام پردازش چندگانه بر روی یک پردازنده گفته می شود. این پردازنده ها می توانند چندین کار را بصورت موازی بر روی یک پردازنده انجام دهند. تا اینجا به این نتیجه می رسیم که یک سیستم با 4 عدد پردازنده و بدون استفاده از قابلیت Hyper Threading، کارایی کمتری در پردازش های سنگین در مقایسه با سیستمی که دارای قابلیت Hyper Threading است را داراست. برای استفاده از قابلیت Hyper Threading باید این قابلیت را در بایوس مادربورد سیستم فعال نمود. یکی از مواردی که به تکنولوژی Hyper Threading مرتبط است این است که این قابلیت برای همه پردازنده ها وجود ندارد ولی اکثر سیستم عامل ها از قبیل ویندوز سرور، لینوکس و … در صورت فعالسازی از این قابلیت پشتیبانی و استفاده می نمایند.

بطور خلاصه تکنولوژی هایپر-ترد یکی از تکنولوژی های مجازی سازی در پردازنده های Intel است که در آن هر یک از هسته های فیزیکی، به 2 هستۀ مجازی تبدیل شده و اجرای عملیات پردازش بصورت نخ های پردازشی یا Threadهای مجزا بر روی این هسته های مجازی توزیع می شوند. بنابراین اگر پردازنده ای دارای 4 هستۀ فیزیکی باشد، با استفاده از تکنولوژی هایپر-تردینگ، این تعداد هسته به 8 عدد هستۀ مجازی تبدیل شده و توان پردازش بیشتری را در مقایسه با سایر پردازنده های فاقد این تکنولوژی خواهد داشت. این تکنولوژی در پردازنده های سری Core، Core M، زئون (Xeon) و Core vPro قابل فعالسازی و استفاده است. طبق بررسی بنچمارک های مختلف، مشاهده شده است که در صورت استفاده از تکنولوژی Hyper-Threading، یک پردازنده 30% سرعت پاسخگویی و پردازش بیشتری را نسبت به پردازنده های معمولی و یا حالتی که این قابلیت فعال نشده باشد خواهد داشت. بنابراین تکنولوژی Hyper-Threading با هدف افزایش قدرت موازی سازی بوسیلۀ تخصیص ۲ رشتۀ پردازشی (Thread) به هر هسته ایجاد شده است. از مزایای استفاده از هایپر-ترد می توان به موارد زیر اشاره نمود:

• پشتیبانی از موازی سازی اجرای کدهای برنامه یا Multi-Threading
• امکان اجرای همزمان چند برنامه و مدیریت همروندی توسط اجرای چند Thread یا رشتۀ پردازشی
• بهبود زمان پاسخگویی به درخواست اجرای دستورات

در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر در مورد پردازنده های intel و یا خرید سرور HP دارید، می توانید با همکاران ما در بخش فروش تماس حاصل نمایید.

استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است. (گرد آوری شده توسط تیم IT سامانه فناوری فرتاک)